‘MIJN VADER ZOU TROTS OP ME ZIJN GEWEEST’

Een jaar geleden lieten we in het kerstthema van dit e-magazine kaderleden van FNV Handel aan het woord over hun passie voor hun werk. Sindsdien is de inflatie opgeklommen tot ongekende hoogte. Daarom gaat de bond nu, kort samengevat, voor regelrechte “poen-cao’s”. Hoe belangrijk is de hoogte van het salaris voor de leden van FNV Handel en in welke mate beïnvloedt “poen” hun “passie”? Hun bijdrage vanaf “de zeepkist”.

Immy van Bakel, verkoopmedewerkster bij de Bijenkorf in Amstelveen:

‘Acties bij de Bijenkorf voor een poen-cao en ik doe nog mee ook. Op 61-jarige leeftijd, voor het eerst in mijn leven! Ja, het is me wat. Terwijl ik al op mijn 16e vakbondslid ben geworden, direct toen ik ging werken. Dat moest van mijn vader.’

‘Ik doe het niet eens zozeer voor mezelf, dat actievoeren. Mijn grootste tijd bij de Bijenkorf zit er nu wel zo’n beetje op. Ik doe het voor mijn jongere collega’s. Zoals een directe collega met vier kinderen en een man die door de coronapandemie zijn baan is verloren. Dus zij moet het geld in het laatje brengen.’

Bijzondere mensen?

‘Staken is een recht, dus moet je het ook gewoon doen wanneer het nodig is. Voorheen was het bij de Bijenkorf niet echt nodig. Maar nu wel. De winsten zijn meer dan prima, de aandeelhouders worden goed bedeeld en vijftig “bijzondere mensen” op het hoofdkantoor hebben een bonus gekregen van ieder 20.000 euro. Ik heb overigens geen idee wie die vijftig “bijzondere mensen” zijn en welke prestaties zij hebben geleverd, want dat is er niet bij verteld. Maar waar blijven wij in dit verhaal, de medewerkers op de winkelvloer? Als wij er niet waren geweest om het geld te verdienen, dan had de Bijenkorf geen poot gehad om op te staan.’

‘Je mag best het weten: ik verdien met mijn 61 jaar 12,88 euro per uur. Ik ben nog nooit in salaris omhoog gegaan, behalve de eerste vijf jaar, dan heb je recht op je tredes. Ik heb collega’s die hier langer werken dan ik maar toch zelfs minder dan 12 euro per uur verdienen. Zij zijn kennelijk lager begonnen dan ik. Zulke verdiensten durf je op verjaardagen niet te vertellen hoor!’

Hart voor het bedrijf

‘Wat de situatie eigenlijk nog erger maakt, is dat niemand de kantjes er vanaf loopt en dat iedereen zich altijd flexibel inzetbaar opstelt. We hebben allemaal hart voor de zaak. Ik ook. Ik vind de Bijenkorf een prachtig bedrijf om voor te werken. Nog steeds. Maar ik wil dan ook nog steeds werken en collega’s hebben. Het zijn mijn collega’s en directe leidinggevende die me hier vasthouden. Dat is ook zoiets: mijn manager moet er keihard aan trekken om ons tevreden te houden. Ze heeft me laatst gevraagd of ik niet meer uren wil werken, want met onze uurlonen zijn er bijna geen mensen te vinden. Ik wil haar graag helpen hoor, maar niet de Bijenkorf.’

‘Het is eigenlijk heel erg allemaal. Vreselijk! Maar we gaan door met actievoeren. Ook richting de komende feestdagen. We moeten wel. Het gaat veel te goed met de Bijenkorf, en daar willen wij ook voor een deel van meeprofiteren. Mijn vader zou trots op me zijn geweest. Immy als 61-jarige actievoerder. Hij was echt zo’n vakbondsmannetje.’